Λιούις, Κλάρενς Ίρβινγκ

(Clarence Irving Lewis, Στόουνχαμ, Μασαχουσέτη 1883 – Κέιμπριτζ, Μασαχουσέτη 1964). Αμερικανός επιστημολόγος, φιλόσοφος και πανεπιστημιακός. Αποφοίτησε από το πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ το 1906 και το 1910 απέκτησε διδακτορικό τίτλο, εκπονώντας τη διατριβή του Η θέση της διαίσθησης στη γνώση. Από το 1911 έως το 1919 δίδαξε στο πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια και από το 1920 έως το 1953 στο πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ. Το 1929 κυκλοφόρησε το σημαντικότερο και πιο δημοφιλές βιβλίο του, με τίτλο Πνεύμα και παγκόσμια τάξη, στο οποίο ανέλυσε μια νέα θέση που ονόμασε αντιληπτικό πραγματισμό. Σύμφωνα με αυτήν, η εμπειρική γνώση εξαρτάται από τα δεδομένα της αισθητικής αντίληψης, τη δημιουργική δραστηριότητα του εγκεφάλου και ένα πλαίσιο προϋπαρχουσών σταθερών αντιλήψεων τις οποίες φέρει το υποκείμενο και βάσει αυτών μεταφράζει τα δεδομένα της αντιληπτικής διαδικασίας. Το 1932 εξέδωσε το έργο του με τίτλο Συμβολική λογική, στο οποία παρουσίασε ένα αυστηρό επαγωγικό σύστημα και ένα σύνολο διαδοχικά ισχυρότερων συστημάτων τροπικής λογικής με την ονομασία τα συστήματα Σ. Απέδειξε ότι υπάρχουν πολλά εναλλακτικά συστήματα λογικής, καθένα από τα οποία θεμελιώνεται με τον δικό του τρόπο, υποσκάπτοντας την παραδοσιακή ορθολογική άποψη, βάσει της οποίας οι βασικές μεταφυσικές αρχές είναι λογικά αναντίρρητες. Ο Λ. θεώρησε ότι η επιλογή των βασικών αρχών και των συστημάτων λογικής παραγωγής πρέπει να θεμελιώνεται σε εξωλογικές ή πραγματιστικές παρατηρήσεις. Οι διαλέξεις του το 1946 με τίτλο Μια ανάλυση της γνώσης και της αξιολόγησης, οι οποίες αποτελούσαν επανεπεξεργασία του έργου του Πνεύμα και παγκόσμια τάξη, έθεσαν τα θεμέλια της μεταπολεμικής επιστημολογίας. Ο Λ. αφιέρωσε τα επόμενα είκοσι χρόνια κυρίως στο ζήτημα της ηθικής. Τα πιο ενδιαφέροντα έργα του αυτής της περιόδου είναι Η βάση και η φύση του δικαίου (1955) και Η κοινωνική κληρονομιά μας (1957).